(CRNOGORSKA CRKVA JE STOLJEĆIMA BILA AUTOKEFALNA I NIJE ZAVISILA NI OD KOJE DRUGE CRKVE)

Na samom početku ističemo. Mi smo civili i i legalisti. Legitimisti. Ne mješamo se kao Crnogorska evropska partija (CEP), kao politička partija, jer smo mi ističemo partija, a ne crkva, u ono što nije naša nadležnost. To je autonomija unutrašnjih crkvenih organa, đe se petljati nećemo i nijesmo i nikad, od osnivanja, niti o tome govoriti i arbirirati nećemo ko je u krivu ili u pravu. Arbitri nijesmo i to nama kao partiji ne prripada. O tome neka nadležni faktori odlučjuju. Slobodan izbor je vrhunac slobode i neka svaki pojedinac da svoj sud i postupa autonomno kako misli da treba i može ili kako sam procijeni da treba, prema vlastitom izboru. Znamo, dakako, to da da crnogorski raskoli, pa i crkveni, nikakvo dobro Crnoj Gori i Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi donijeli nijesu u prošlosti i donijeti neće, kao instituciji, nego samoj joj štetiti, indirektno ili direktno i oni opet, samo mogu koristiti Crkvi Srbije i velikospskim okupatorima i asimilatorima. Zato nam svima to ne treba, jer to nije mudro, ni pametno, ni korisno. Naša nesloga je, realno, bez umišljaja bilo koga, samo faktički usluga drugima, ovako ili onako. U pogramu CEP a jasno smo rekli da se u opsegu naših ingerencija borimo za Crnogorsku pravoslavnu crrkvu kao instituciju i to ćemo vazda činiti i biti pregaoci za njena prava. Po Ustavu, zakonu i međunarodnom pravu i kanonskim regulama, ali ne da se miješamo u pitanja koja izlaze iz zone sekularnosti.  Ne pridajemo sebi nadležnosti koje nemamo i ne pripadaju nam. Raskoli su štetni unutar crnogorskog bloka i crkvenog bića za Crnogorsku crkvu, ali o tome neka odluče nadležni crkveni organi Crnogorske crkve u skladu sa kanonskim i pozitivnim državnim pravom.

U nastavku teksta jasno kažemo da je Crkva Srbije okupatorska na tlu današnje Crne Gore, nametnuta nam 1920.  I saopštavamo činjenice da je Crnogorska pravoslavna crkva bila vjekovima autokefalna crkva i da to svi relevantni društveni faktori trebaju to znati i uzeti u obzir i da se ne može Crnoj Gori i Crnogorcima oduzeti pravo da imaju svoju autokefalnu crkvu, a ne ovu koju ovu sada i ranije „imamo“, uvezenu, na silu, pod kontrorom i upravom Beograda, odnosno Srpsku pravoslavnu crkvu ili Crkvu Srbije, koju autentični Crnogorci ne mogu priznati i ne priznaju za svoju. Mi tu Crkvu Srbije, koja de facto djeluje u Crnoj Gori, kad se ovako loše u kontineutitetu ponaša, elem, kao takvu ne priznajemo i ne prihvatamo ni u čemu kao „svoju“, naprotiv, smatramo je okupacionom. Ona je antidržavni faktor u Crnoj Gori i jedna od glavnih poluga za asimilaciju, odnosno, velikosrpsko državno i nacionalno porobljavanje Crne Gore i Crnogoraca. Ali, ističemo, postojaće Crna Gora i Crnogorka pravoslavna crkva dok ijednog pravog Crnogororca ima i traje i trajaće, biće. Odustati od te borbe za pravo i pravdu nećemo.

No, pređimo na istorijske činjenice. One vele sljedeće:   

 Sekretar knjaza Danila Petrovića Njegoša, francuski diplomata Anri Delari, obavljao je tu dužnost na Cetinju od 1856. do 1859, u knjizi pod naslovom “LE MONTENEGRO”, objavljenoj u Parizu 1862. piše da od 1769. godine “Crnogorska crkva je stvarno postala autonomna i autokefalna i sve do sada ne zavisi ni od jedne pravoslavne crkve”. (Anri Delari, “Crna Gora”, CID, Podgorica, 2003, strana 36). Ovaj primarni istorijski izvor iz pera uglednog i uticajnog francuskog diplomate Anri Delarija, bliskog saradnika knjaza Danila, njegovog državnog sekretara na dvoru, koji je izvanredno znao stanje u Crnoj Gori i položaj Crnogorske crkve u prošlosti i u Danilovo vrijeme, te koji bio je neposredan svjedok toga dok je boravio u Crnoj Gori, decidirano svjedoči o postojanju i istorijskoj i stvarnoj autokefalnosti Crnogorske crkve.

 Posljednji autokefalni mitropolit Crnogorske pravoslavne crkve u doba nezavisne Knjaževine i Kraljevine Crne Gore bio je Mitrofan Ban. On je za crnogorskog mitropoplita kanonski rukopoložen u Rusiji 6. aprila 1885. godine u Isaklijevskoj Crkvi u Petrogradu od strane petrogradskog mitroplita Isidora i drugih članova Sv. Sinoda i svještenstva Ruske crkve, a u prisutstvu ruskog cara Aleksandra III Romanova. Tri dana ranije, u besjedi koju je održao u Svetom Sinodu u Petrogradu, između ostalog rekao je i ovo: “Vi, svjatjejši otci, promislom Božjom i željom moga premilostivoga gospodara knjaza Nikolaja rukovođeni, izvoliste smirenost moju izabrati za episkopa Crkve Crnogorske”. Nakon hitononije primio ga je 15. aprila 1885. godine car Aleksandar III. Prilikom susreta sa njim rekao mu je i ovo: “Meni je takođe drago što ste Vi rukopoloženi za episkopa u Rusiji. To pokazuje duhovnu vezu imeđu Ruske i Crnogorske crkve”. Ovo Mitrofan Ban detaljno opisuje u svojim memoarima. Nakon hirotonije Mitrofan Ban je 19. oktobra 1885. godine o tome obavijestio vaseljenskog carigradskog patrijarha Joakima IV u pismu, broj 356, u kojemu mu uz ostalo navodi: “Mi smo se iz Rusije povratili i u ime Božije zauzeli smo svetu katedru Mitroplije Autokefalne Crkve u bogoštićenom Knjaževstvu Crnogorskom na koju smo i Duhom Svetijem i pozvati”.

            U Ustavu Sv. Sinoda Crnogorske pravoslane crkve iz 1903, Glava II, u kojojoj se govori o Djelokrugu Sv. Sinoda, u članu 15, stav 2 govori se o ličnoj nadležnosti Mitropolita »kao sinodskog predsjednika i kao poglavice autokefalne Crnogorske crkve«. I u Ustavu Knjaževine Crne Gore iz 1905, u aktu lex superior, sa stanovišta državnog prava (de jure imperi) bilo je normirano u članu 40 sljedeće: ”Državna vjera je u Crnoj Gori istočno pravoslavna. Crnogorska  je crkva  autokefalna. Ona ne zavisi ni od koje strane Crkve, ali održava jedinstvo u dogmama  s istočno pravoslavnom Vaseljenskom crkvom. Sve  ostale priznate vjeroispovijesti slobodne su u Crnoj Gori”.

             Knjaz Nikola I Petrović Njegoš proglašen je 1910. godine za crnogorskoga kralja. Između mnogobrojnih čestitki koje je tim povodom primio i čestitku Njegove Svetosti Patrijarha Antiohijsog Grigorija. Ona u prevodu sa arapskog jezika glasi:

“Njegovom Veličanstvu

 Preblagočestivom Kralju Nikoli I

     Petnaesti avgust, blagosloveni dan, koji mi napominje milosti i obimne blagodati, Našega Gospodara, Boga, jer tog istog dana 1906. godine ja sam uzašao po milosti Svetoga Duha na presto Patrijaršijski Prvoprestolnih Apostola Petra i Pavla, danas postaje izvor radosti i veselja za Sveto Pravoslavlje cijelog svijeta, jer danas vidimo Vašu glavu, obasutu poštovanjem i obožavanjem, a tako i mudrošću ispunjenu, koje Vas je učinila predmetom uvažavanja i divljenja Velikodušnih Ruskih Careva. S kojom ste mudrošću znali upravljati predstojno Vašu Srećnu Knjaževinu kroz čitavo po vijeka, okrunjenu pravoslavnom krunom i kao što to vidi Vaš vjerni narod, radan i hrabar, predan pravoslavlju i gleda svoga omiljenog Knjaza na dostojanstvu Njihovih Veličanstava Kraljeva.

      Sasvim je dakle pravedno da danas naše duše veličaju Gospodara a naši duhovi da se raduju u Gospodu, koji je naš spasitelj, i za to Antiohiska crkva uzimlje udjela u velikoj radosti svoje sestre Svete Crnogorske Crkve. Smatrao sam dužnošću da otslužim sa svim mojim patrijaršijskim klirom u prisustvu velikog broja moje pastve svetu liturgiju, namijenjenu Vašem Veličanstvu vozljubljenom u Gospodu.

      Ja ovim uzimljem slobodu da podnesem Vašem Kraljevskom Prestolu moja Patrijaršiska čestitanja i moje očinske želje duboko iskrene, moleći Gospoda i Cara Careva, da Vas sačuva još svetom desnicom za dug i presrećan život na korist i na sreću države koju Vam je Svevišnji povjerio, da sačuva Nj. V. Preblagočestivu Kraljicu Vašu uzvišenu Suprugu, Nj. Kr. V. Knjaza Našljednika i cijelu Kraljevsku porodicu, da blagoslovi Vaš Narod i uzdrži i štiti Vašu Slavnu Kraljevinu.

     U znak blagoslova slobodan sam poslat V. Veličanstvu ikonu Sv. Bogorodice, zaštitnice naše patrijaršijske katedralne crkve, i kao dokaz moje istinske ljubavi prema V. Veličanstvu i mog velikog veselja za ovaj srećan dan, ja se usuđujem upraviti Vam ovo pismo, sa kojim Vam podnosim moje duboko poštovanje.

      Neka je milost Božja s Vama i neka Vas prati.

       Čast mi je biti Vašega Veličanstva vrlo vatreni i ponizni molitvenik u Hristu

Damask, 15. avgust 1910.

Grigorije

Patrijarh Antiohiski i cijelog istoka” [1].      

Godine 1910., Mitropolit Petrogradski Antonije u pismu Mitrofanu Banu, uz ostalo, piše: “bratski vas pozdravljam sa znamenitim jubilejem, izražavajući tople želje da Vašem Visokopreosveštenstvu pastironačenik Gospod Bog naš Isus Hristos udijeli dugi život u plodotvornoj službi Vašoj za dobro Crnogorske crkve”. A Vaseljenski patrijarh Joakim iz Carigrada 1910. godine piše Mitrofanu Banu, uz ostalo, i ovo: “Gospod neka podari bogate darove Vašem Visokopreosveštenstvu, svetoj Crnogorskoj crkvi, blagovjernom gospodaru i pobožnom narodu”. Srpska pravoslavna crkva i njen mitropolit Dimitrije Pavlović 1910. goidne uputila je ovu čestitku Mitrofanu Banu: “Srpska crkva kao sestra i po vjeri i narodnosti dijeli radost Crnogorske crkve”. O tome piše “Glasnik Pravoslavne crkve u kraljevini Srbiji” od 15. aprila 1910. godine. Jerusalimska crkva je priznavala autokefalnost Crnogorske crkve, o čemu ilustrativno govori i pismo patrijarha Damijanosa poslato Mitrofanu Banu 25. decembra 1903. godine.

         Mihailo Dožić iz Morače (1848-1914) postao je 1879. godine iguman Moračkog Manastira da bi ubrzo bio proizveden u čin crnogorskog arhimandrita. Godine 1908. postao je član Svetog Sinoda Crnogorske pravoslavne crkve. Arhimandrit Mihailo Dožić je zajedno sa popom Stankom Bulatovićem iz Kolašina 1910. godine povodom jubileja kojeg je slavio mitroplit Mitrofan Ban uputio pismo sljedeće sadržine:

           “ Današnji dan Vašeg slavlja dvadesetpetogodišnjice kao poglavara svete Crngoorske crkve osobito proslavlja sveštenstvo i narod u svetoj obitelji manastira Morače. Tradicionalne veze Vašeg prebivanja među narodom ovog kraja ostaće na uspomenu najdaljim pokoljenjima. Neka da Svemogućida proslavimo i pedesetogišnjicu Vašeg slavnog rada, na korist svete crkve, Gospodara i Otadžbine”.            Iguman Leontije Ninković, nastojatelj Ostroškog manastira, od 1912. godine član Svetog Sinoda Crnogorske peravoslavne crkve i svještenik na Crnogorskom Dvoru kralja Nikole u zemlji i

emigraciji (1916-1919) uputio je iz Nikšića 1910. godine, zajedno sa jeromonahom Danilom Labovićem i monahom Antonijem Miranovićem, čestitku u kojoj, uz ostalo, veli da je Mitrofan Ban hrabri junak sa sabljom u ruci na bojnom polju, pod barjakom uzvišenog Gospodara, te kao jerarhu “specijalno za Crnogorsku crkvu i sveštenstvo, najsrdačnije Vam čestitamo dvadesetpetogodišnjiocu svete uzvišene i revnosne arhipastirske službe Bogu, crkvi, Gospodaru i domovini”.

         Mitropolit Mitrofan Ban je umro 30 septembra 1920. godine. Oproštajnu riječ na njegovom opijelu održao je episkop zahumsko-raški Kiril Mitrović, koji je rekao i ovo: “Po prirodi bistra i zdrava uma, plemenita srca i nesebično snažne volje, on je uspijevao u radu na crkvenom polju tako da je sposobnost njegova uočena od crkvenih i državnih poglavica dovela ga na upravu Crnogorske crkve. Prema prilikama i sredstvima sa kojima je mogao raspolagati Mitropolit Mitrofan za vrijeme svog dugog Vladikovanja mnogo je učinio za Crnogorsku crkvu “[1].

         Sveti arhijerejski sinod Vaseljenske patrijarsije u Carigradu 19. III 1920. godine donio Odluku br. 2056, kojom daje blagoslov na prisajedinjenje Ujedinjenoj Srpskoj pravoslavnoj crkvi određenih eparhija, pa se, uz ostalo, kaže: „U granicama ovog Ujedinjenog Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca ušle su i autokefalne pravoslavne crkve, Karlovačka i Crnogorska, kao i dvije dalmatinske eparhije, Zadarska i Kotorska”. Vaseljenska patrijaršija tim aktom „priznaje proglaseno ujedinjenje autokefalnih crkava Srpske, Crnogorske i Karlovacke, kao i dviju dalmatinskih eparhija” [2].  Ovo je zvanični akt Vaseljenske patrijaršije u kojemu se navodi autokefalnost Crnogorske crkve.

         Proglašenje Srpske patrijarsije obavljeno je u Sremskim Karlovcima 12. (25) septembra 1920. godine. Ubrzo potom sastao se Arhijerejski sabor Srpske patrijarsije 15. (28) septembra 1920. godine, koji je donio odluku da se arhiepiskop beogradski i mitropolit Srbije Dimitrije Pavlović proglasio ipso jure prvim patrijarhom Srpske patrijaršije. U toj odluci, pored ostalog se kaže: „Slično tome postupalo se i kod osnivanja nacionalnih autokefalnih oblasti u svima pravoslavnim državama. Tako su uzdignute katedre na stupanj autokefalne arhiepiskopije u prestonim gradovima: Atini za crkvu u Kraljevini Grčkoj, u Beogradu za crkvu u Kraljevini Srbiji, na Cetinju za crkvu u Crnoj Gori, u Bukureštu za Rumuniju, u Sofiji za Bugarsku, a u Rusiji dignut je arhijerejski presto druge prestonice u Moskvi na stupanj patrijaršije”. Ovo je zvaničan akt Srpske crkve u kojemu se navodi da je Crnogorska crkva bila autokefalna.

U Tomosu Carigradske patrijaršije i patrijarha Melentija IV donijetog u Carigradu 19. II 1922 (broj protokola 1148) izričito se navodi da je Crnogorska pravoslavna crkva bila autokefalna.

            Poznati mađarski naučnik, profesor Univerziteta u Budimpešti, član Mađarske akademije nauka, dr Bazja Jožef u svoj knjizi “Crnogorsko pitanje”, objavljenoj na mađarskom jeziku 1927. i na italijanskom jeziku 1928. godine u Budimpešti, govori o autokefalnosti Crnogorske pravoslavne crkve sljedeće: “ Godina 1766. označava nezaboravan datum u istoriji Crne Gore. Turci su te godine ukinuli Pećku patrijaršiju i zbog toga je pravoslavna Crnogorska crkva dobila autokefalnost”[3]. Gavrilo Dožić (1881-1950), episkop raško-prizrenski, episkop pećke eparhiije Crnogorske pravoslavne crkve i član njenog Svetog Sinoda, po ukidanju Crnogorske pravoslavne crkve, od 1920. do 1938. godine, bio je mitropolit crnogorsko-primorske eparhije Srpske pravoslavne crkve, kao i patrijarh Srpske patrijaršije u periodu od 1938 do 1950. godine. Naime, 1910. godine mitropolit autokefalne Crnogorske pravoslavne crkve Mitrofan Ban slavio je značajan jubilej -25-godišnjicu arhijerejske službe. Primio je tada Mitrofan Ban brojne čestitke iz zemlje i iz inostranstva, a jednu od njih uputio mu je i dr Gavrilo Dožić iz Soluna. Dožić taj jubilej Mitrofana Bana komentariše ovako: »Meni bi bila dužnost ne smao moja skromnost da uzme učešća, već da budem inicijator i, u okolini u kojoj sam se nalazio, da i drugi izvrše ono što su bili prema tome znamenitom momentu u istoriji Crnogorske ckve« (Vidjeti: »Spomenica o dvadesetpetogodišnjici arhijerejske službe njegovog Visokopreosvještenstva Mitropolita Crne Gore Mitrofana Bana«, Cetinje, 1911, štampano u Kraljevskoj crnogorskoj državnoj štampariji«). I Kralj Nikola je zborio da je Crnogorska pravoslavna crkva autokefalna. Tako je 1913. godine, kad je dr Gavrilo Dožić određen da bude episkop pećke eparhije Crnogorske pravoslavne crkve, kralj Nikola, tim povodom, rekao i ovo: »Gospodo, može li biti ljepšega dana za našu autokefalnu pravoslavnu crkvu od ovoga, u kome sa našega Cetinja spremamo, dr Gavrila Dožića, vrijednog sina zemlje ove na njegovu službu bogu i narodu«. (vidjeti: »Glas Crnogorca« od 30. XI 1913, br. 55, kao i »Cjelokupna djela kralja Nikole I Petrovića Njegoša«, Cetinje 1969.). U biografiji dr Gavrila Dožića, koju je objavio »Ilustrovani zvanični almanah-šematizam Zetske banovine«, god. I, državna štamparija, Sarajevo, 1931. str. 232, piše i ovo: »Ogledao se na bogoslovsko-književnom polju, a sada radi na istoriji Crnogorske pravoslavne crkve«.

         Mitropolit autokefalne Crnogorske pravoslave crkve u periodu od 1884 do 1920. godine, kada je nasilno ukinuta, bio je Mitrofan Ban (1841-1920). On je 1910. godine, u pismu, koje je zahvalnica na pozdravni govor kralja Nikoli, naveo i ovo:

          “Vaše Kraljevsko Visočanstvo, Premilostivi Gospodaru,

Četrdeset godina već je prošlo, od kako mi je velika sreća udio pala da stupim na službu Crnogorske crkve-na službu Vaše, Gospodaru, junačke države”. Član Svetog Sinoda Crnogorske pravoslavne crkve Kiril Mitrović (1867-1931), koji je 1909. postao episkop njene zahumsko-raške eparhije, je 6. aprila 1910. godine, u pozdravnom govoru upućenom Mitrofanu Banu istakao i ovo:

         “Vaše Viskopreosveštenstvo, Visokodostojni gospodine Mitropolite!

        Raduje se danas sveta pravoslavna Crnogorska crkva slaveći dvadestpetogodišnjicu revnosne službe Vaše Bogu, prijestolu i otadžbini, i prinosi toplo blagodarenje Božjem promislu, što Vas je sv. Blagoslovom svojim pratio na putu duge teške apostolske službe Vaše i udijelio da ona bude plodonosna i korisna sv. Božijoj crkvi”.

         Protođakon Filip Radičević, dugogodišnji sekretar Mitroplije Crnogorske pravoslavne crkve, član njenog Svetog Sinoda od 1904. godine, u  oficijelnom službenom časopisu crnogorskog Ministarstva prosvjete i crkvenih poslova-“Prosvjeti”, u radu “Pravoslavna crkva u Crnoj Gori”, “ objavljenom 1889. godine piše i ovo: “Pravoslavna naša crkva kao autokefalna, nezavisna je. Ona se kao takva odnosi prema Ruskom Sinodu, Carigardskoj i drugim patrijaršijama, kao i ostalim autokefalnim crkvama. Sve autokefalne pravoslavne crkve priznaju nezavisnost Crnogorske crkve, svagda joj dostavljaju događaje koji se u pojedinim crkvama zbivaju, na primjer, kad koji patrijarh dolazi na upravu svoje crkve”.      

Stavovi izraženi u ovoj kolumni ne odražavaju nužno uređivačku politiku portala Standard.