Kursadžije BIA! To je utisak nakon igrokaza što ga je, pod imenom anketnog odbora, u Skupštini Crne Gore režirao ne njen nominalni predsjednik, nego njegov šef sa beogradske Banjice. Galerija opskurnih glumaca-lakeja u direktnom TV prenosu onoga što bi trebalo da bude nacionalni javni servis iznosila je red konstrukcija, red poluistina i fantazmagoričnih konfabulacija.
Samo bi u petparačkom filmu B produkcije možda bilo moguće nadmašiti sve zaplete i peripetije iznesene tokom rada ovog kvaziodbora. No, režiser Parezanović zna da ne mora mnogo da se trudi: naivna crnogorska javnost je, tokom proteklih pet godina, gutala veće besmislice od ove koju trenutno gledamo.Nema smisla ponavljati sve bedastoće i konstrukcije BIA, što ih je uglavnom interpretirao njen primarni abonent – odurni provincijski šmirant, kursadžija, pjesnik i fantasta. Međutim, mora se pomenuti vrhovna podlost, tj. teza da je bivši vrh crnogorske države bio umiješan u strijeljanje premijera Srbije Zorana Đinđića i pokušaj atentata na lidera opozicije Vuka Draškovića.
U taj su zločin, dakle, umiješani su oni koji su tokom NATO intervencija na SRJ spašavali glavu srpskoj opoziciji, Zoranu Đinđiću i njegovoj porodici, kako bi nekako izbjegli sudbinu novinara Slavka Ćuruvije, a nisu oni koji su, nakon dugog procesa pred Specijalnim sudom u Beogradu, pravosnažno osuđeni na višedecenijske zatvorske kazne?! Od bivšeg šefa srpske UDB-e Rada Markovića do izvršilaca, službenika države Srbije – Milorada Ulemeka Legije, Zvezdana Jovanovića i njihovih pomagača.
Riječ je o istoj političkoj i ideološkoj strukturi, istoj službi koja komanduje apsolutno svim akterima aktuelne vlasti u Crnoj Gori i koja crnogorsko društvo zaliva istim živim krečom kojim su 2000. godine, prethodno mu pucavši u potiljak, zalili bivšeg predsjednika Predsedništva Srbije Ivana Stambolića.
Posluga predsjednika Srbije Aleksandra Vučića optužuje bivšu vlast za ono za što nikome normalnom ne bi palo na pamet, ali se ne sjeća da se vlasnik njihovih političkih i drugih sudbina, po sopstvenom priznanju, treći put u životu “opjanio“ nakon vijesti da je država čiji je on danas predsjednik 12. marta 2003. ubila prvog demokratski izabranog premijera Srbije Zorana Đinđića.
Naravno, poseban utisak ovog mučnog igrokaza u režiji BIA ostavila je i crnogorska opozicija, koja, kao i obično, očekuje da drugi biju njene bitke. Da nije tako, tokom Anketnog odbora bi, na primjer, umjesto što uglednom gostu pet puta postavlja isto pitanje – na koje ne dobija odgovor – sama riješila zagonetku i objasnila nam ulogu Boška Bojovića u svojevremenoj suspenziji stand-up komičara i recitatora BIA.
Vrijeme je da se konačno prestane sa zagonetkama i slanjem šifriranih poruka onima koji ne glasaju. Otresit čovjek to kaže direktno u lice, a ne čeka da propuštenu priliku popravi stranka noćnim saopštenjem. Za tu je direktnost, doduše, potrebna odlučnost, hrabrost i svijest o tome da se politička borba za opstanak države i nacije protiv ucijenjenih osoba na vlasti ne dobija svilenim jezikom i takmičenjem u kategoriji “najboljeg zeta”.
Preporučeno
Tu bitku, dakle, ne dobija “svijetlo oružje”, nego “srce u junaka”. Ima li ga danas među aktuelnom crnogorskom opozicijom?
Video