Na Božić prije 30 godina, rumunski komunistički diktator Nikolaje Čaušesku pogubljen je pred streljačkim vodom posle suđenja pred vojnim prijekim sudom.

U Rumuniji se u decembru 1989. godine odigrala krvava bitka koja je dovela do nevjerovatnog pada jednog od najrepresivnijih komunističkih režima u Evropi – i vjerovatno najsvirepijeg diktatora.

Za Rumune koji su mu se suprotstavili, bio je to trenutak koji je obilježio njihove živote.

“Bio je to rat, ovde je bila prava ratna zona”, kaže Trajan Rabadžija. Kada je počela revolucija, imao je 19 godina i bio student geologije.

Vojni sud je Čaušeskua i njegovu ženu Elenu proglasio krivima i osudio ih na smrt strijeljanjem

“Vikao sam ‘Sloboda!’, ‘Mi smo narod!’ i ‘Dole Čaušesku!'”

Kako se revolucija proširila
Revolt protiv Čaušeskuovog režima započeo je sredinom decembra u gradu Temišvaru na zapadu zemlje. Protest u Temišvaru je nasilno ugušen po Čaušeskuovom naređenju.

Pobuna se brzo proširila zemljom, kulminirajući demonstracijama stotine hiljada ljudi u Bukureštu, posle pažljivo sročenog ali na kraju ipak neuspješnog govora koji je Čaušesku održao 21. decembra 1989. godine.

Čaušesku je pogrešno procijenio raspoloženje naroda dok je krivio „fašističke agitatore” za izbijanje nemira u Temišvaru; masa u Bukureštu odgovorila je povicima i skandiranjem: „Temišvar! Temišvar!”.

Vidno šokirani, Čaušesku je pokušao da umiri demonstrante obećavajući veće plate, ali nezadovoljstvo je samo raslo. Obraćanje naciji je emitovano na državnoj televiziji u pokušaju da se ponovo uspostavi autoritet, ali je prenos naglo prekinut.

Na dan neuspjelog Čaušeskuovog govora, Trajan Rabadžija pridružio se masi demonstranata koji su se sukobili sa pro-komunističkim snagama na ulicama.

“Bilo je krvi svuda po trotoaru ovdje”, rekao je Rabadžija za BBC, stojeći ispred hotela Interkontinental u centru Bukurešta.

U toku je bila krvava revolucija koja će okončati 21 godinu Čaušeskuove despotske vladavine i 42 godine komunističkog režima u Rumuniji.

Narednog dana, diktator i njegova žena Elena pobjegli su iz zgrade Centralnog komiteta u Bukureštu helikopterom, dok su mase navirale u sedište stranke. Bračni par je uhvaćen 50 kilometara dalje u Trgovištu.

Zašto je Čaušesku pao
Usredsređen na otplaćivanje stranog duga osamdesetih, Čaušesku je pokrenuo niz mjera štednje koje su gurnule zemlju i njen narod u ekonomsku krizu.

Istovremeno, Čaušesku je krenuo da troši ogromne sume novca na megalomanske projekte kao što je izgradnja Narodne palate, i dan-danas jedne od najvećih građevina na svijetu. To je samo pogoršalo finansijsku situaciju u zemlji.

„Sjećam se siromaštva osamdesetih, sjećam se pivara, restorana, sve je bilo u mraku”, kaže Rabadžija.

Nezadovoljstvo je samo raslo dok su ljudi patili zbog nestašice osnovnih potrepština kao što su hrana, grijanje i struja, a Čaušesku i Elena živjeli u luksuznim palatama.

„Znali smo da su ljudi u drugim zemljama bogatiji i da bolje žive. Bilo mi je jasno da će se nešto desiti, ali niko zapravo nije pričao o tome.”

Rumunska Sekuritatea bila je jedna od najvećih i najstrašnijih tajnih policija u Istočnom bloku, a sloboda govora pod Čaušeskuovim režimom bila je opasna rabota.

Berlin zabranio „američkim vojnicima” poziranje na Čekpoint Čarli prelazu
Smatralo se da je osamdesetih čak svaki četvrti čovek bio doušnik Čaušeskuove tajne policije. Sekuritatea bila je odgovorna za mučenje i smrt hiljade disidenata.

“Strah od otvorenog razgovora bio je prisutan još od ranih osamdesetih”, prisjeća se bivši student.

Na dan Božića, Čaušeskuovi su pogubljeni strijeljanjem posle teatralnog suđenja na kom su optuženi za zločine protiv čovječnosti.

“Osjetio sam olakšanje. Bila je to dobra stvar jer je smirila narod. Mudriji ljudi od mene su rekli da je krv morala da padne kako bi se umirili događaji kao što je ovaj.”

Zašto Rumuni nisu ostavili prošlost za sobom
Prošle su tri decenije od pada komunizma i Rumunija je danas funkcionalna, demokratska država članica Evropske unije koja bilježi privredni rast. Ali neki i dalje pate od ožiljaka iz krvavih dana revolucije 1989. godine.

Stojeći ispred zgrade Vrhovnog suda u Bukureštu jednog vjetrovitog dana u poznom novembru, Aleksandru Katalin Đurkanu (46), čiji je otac brutalno ubijen tokom revolucije, došao je da traži pravdu.

“Posle 30 godina, naš pravosudni sistem ne može da otkrije ko je ubio sve te ljude tokom revolucije, ko su kriminalci”, rekao je on za BBC.

“Došli smo ovdje danas da započnemo pravni postupak u slučaju koji je otvoren još devedesetih”, kaže on.

Bilo je to prvo saslušanje na dugo očekivanom suđenju na kom je bivši predsjednik Ion Ilijesku, koji je preuzeo vlast posle Čaušeskua, optužen za zločine protiv čovječnosti.

Tužioci tvrde da su Ion Ilijesku, koji danas ima 89 godina i narušenog je zdravlja, i dvojica njegovih bivših kolega, krivi za „uspostavljanje opšte psihoze” tokom revolucije 1989. godine, kao i za smrt 862 ljudi. Više od 5.000 ljudi pozvano je da svjedoči na suđenju.

Tokom rumunske revolucije 1989. godine ubijeno je više od 1.100 ljudi.

Vidno potresen Đurkanu je imao samo 16 godina kad je izašao na ulice tokom revolucije 1989. godine. Njegova priča počinje u noći 23. decembra 1989. godine.

“Moj otac je primijetio da se nisam vratio kući, pa je pošao da me traži”, kaže on. „Zatekao sam oca mrtvog na ulici na putu do kuće. Umro je nakon što ga je pogodilo 13 metaka. Bio je to mitraljez”, kaže on.

“Bilo je strašno, to nam je potpuno izmijenilo živote i nikad nismo saznali ko mi je ubio oca, čak ni posle 30 godina”, dodaje on.

Aurel Dumitrasku, takođe, traži pravdu na ovom suđenju. On je tokom revolucije bio samo dječak, a danas ima 44 godine.

„Pogođen sam metkom sa udaljenosti od tri metra, iz kola u pokretu”, kaže on, podvrnuvši desni rukav da pokaže ranu od metka na podlaktici.

„Pucali su u svakog na trotoaru, ja sam tada imao 14 godina.”

„Suđenje revoluciji” odloženo je za februar 2020. godine.

Zašto je prosperitet zaobišao neke Rumune
Posle revolucije, uslijedile su burne godine, a zemlju je vodila Vlada na čijem čelu je bio Ilijesku. Rumunija je 2007. godine ušla u Evropsku uniju i zemlja je napredovala na raznim poljima.

Rumunska privreda zabilježila je impresivan rast, ali čak i danas je to jedna od najsiromašnijih zemalja u Evropi. Iako su mnogi gradovi – kao Bukurešt – napredovali, sela, na kojima živi oko 45 odsto stanovništva, osjećaju se zapostavljeno.

Sjedeći u maloj kuhinji u zabitom selu Kris u Transilvaniji, sitni zemljoradnici Marsel i Nikulina Taropa, oboje u četrdesetim, prisjećaju se dana od prije 30 godina i pada komunizma.

„Bili smo srećni jer smo mislili da dolaze bolja vremena”, kaže Marsel.

„Ali nije se mnogo toga promijenilo, nemamo dobre puteve, autoputeve, a zdravstvo je sve gore”, kaže on.

„Bilo je bolje za vrijeme komunizma jer je makar posao bio stalan.”

Njih dvoje se slažu da je sloboda govora značajna promena u odnosu na komunistička vremena, ali kažu i da ekonomski boljitak posle 1989. godine nije dosegao razmjere kojima su se nadali.

„Kanalizacija, voda i gas – sve su to stvari koje bi trebalo da imamo u našem selu”, kaže Nikula. Bez gasa, većina seljana ovdje grije domove na drva, kao i 3.5 miliona domaćinstava u zemlji.

Oko 70 odsto ruralnog stanovništva u Rumuniji živi ispod granice siromaštva, pokazuje statistika Svetske banke.

„Ljudi nisu dovoljno plaćeni ovde. Stanovništvo na selu je ostarilo, a mladi ljudi su otišli u inostranstvo”, dodaje ona.

Zašto Božić otvara stare rane
Visok stepen migracije jedan je od mnogih problema koji muče Rumuniju danas.

Čak četiri miliona ljudi napustilo je zemlju u potrazi za boljim životom i većim platama otkako je Rumunija ušla u EU. Visok stepen korupcije u državi takođe je natjerao ljude da napuste zemlju.

Poslednjih godina, izbijali su česti protesti protiv vlasti predvođenih socijaldemokratama koje su odlučile da povuku antikorupcijske mjere i donijele propise kojima se podriva nezavisnost sudstva.

Masovni protesti 2017. godine protiv tih mjera doveli su do najvećih demonstracija protiv vlasti još od revolucije 1989. godine.

„Ovo je vjerovatno najduži i najstabilniji period vladavine demokratije u istoriji Rumunije”, kaže Trajan Rabadžija, ali dodaje da i dalje postoje brojni problemi.

U centru Bukurešta jedne ledene decembarske večeri, mnoštvo kupaca ulazi i izlazi iz prometnih raskrsnica pod jarkim svijetlima kapitalizma i Božića. Prije trideset godina, to je bila nezamisliva scena.

Ali za neke, kao što je Đurkanu koji je tokom revolucije izgubio oca, Božić prosto otvara stare, nezalečene rane.

„Za svakog drugog Božić je Božić, ali za nas je to samo podsjetnik kako su naši očevi, naši sinovi i naše majke završili u kovčezima”, kaže on.

„Božićna jelka koju je moj otac kupio za našu porodicu, završila je u njegovom kovčegu umjesto cvijeća.”

Izvor: BBC na srpskom