Otvarajući događaj, Damir Suljević, koordinator programa Ljudska prava u CGO-u, istakao je da se o spontanoj inicijativi, koja je izraz procjene da su ovakvi razgovori potrebni kako u Crnoj Gori, tako u regionu, a imajući u vidu da su neke države regiona već odmakle sa idejom o uvođenju obaveznog služenja vojnog roka.
Dr Karlo Mak, spoljni saradnik na Prirodno-matematičkom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu, ukazao je da je uvođenje služenja vojnog roka, bilo da se radi o obaveznom ili neobaveznom, komplikovana stvar jer je često formalno-pravno propisano jedno dok se u praksi sprovodi nešto drugo.On je modele iz prakse ilustrovao i kroz detaljne primjere iz različitih zemalja, a osvrnuo se i na Hrvatsku, naglašavajući da su javno dostupni podaci ograničeni.
“Od 2021. do 2023. godine dolazi do prilično velikog pada interesa za dobrovoljno služenje vojnog roka. Znamo da je u posljednjih petnaestak godina, od kaka to nije obaveza, u dobrovoljnom služenju vojnog roka učestvovalo oko 11 000 građana ili 650 građana godišnje. Takav kontekst ne ide na ruku ideji o ponovnom uvođenju obaveznog vojnog roka”, ocijenio je on.
Mak je mišljenja da bi Slovenija trebalo da bude uzor.
“Slovenija nema obavezno služenje vojnog roka, ali ima tzv. vojne kampove. To je predviđeno za period od 14 dana, samo za punoljetne, i poenta toga je ono što se zove civilno služenje vojnog roka. Znači, obuka za pomoć u nekim iznenadnim situacijama i kako preživjeti u prirodi. Umjesto da se teži adresiranju problema za stolom, kroz diplomatiju, mirno rješavanje sporova, bojim se da naša društva, a ne samo naša već i društva širom Evrope, skreću u pravcu militarizacije. Ja mislim da bi svim našim društvima bilo bolje da se krećemo u pravcu razvoja civilne zaštite, prilagođene klimatskim promjenama, jer se to pozicionira kao najozbiljnija prijetnja čovječanstvu i održavanju svjetskog mira”, zaključuje Mak.
Tokom panela svoja viđenja dali su Tatjana Milovanović iz Centra za postkonfliktna istraživanja iz Bosne i Hercegovine, Dušan Pajović, ljevičarski aktivista iz Crne Gore, Aleksa Krstić, iz fondacije Hartefakt iz Srbije, kao i Senna Šimek iz Inicijative mladih za ljudska prava iz Hrvatske.
“Vojna parada, neustavni dan Republike Srpske i pozivi na otcjepljenje su samo pokazni dio izazova u Bosni i Hercegovini, a posebno u entitetu Republike Srpske, koji su jačali etničke podjele”, navela je Milovanović, pojašnjavajući da su u dugogodišnjem radu sa mladima u BiH identifikovali tri kateforije mladih.
“Jedna grupa su oni koje ove stvari ne dotiču, koji žive u državi BiH i jedino što ih brine je posao, ljubav i svi oni segmenti mladalačkog života. Drugi su oni koji su sebe pronašli u toj Republici Srpskoj baš takvoj, i kojima, s obzirom na njihove godine i godine etničkog nacionalizma kod nas, jedan veliki dio identiteta čini to što su etnički Srbi. Na samu pomisao da dan RS-a ne postoji ili da RS kao takva postoji na temeljima ratnih zločina vrlo su spremni da stanu u odbranu. Treća grupacija su mladi koji su otišli iz zemlje, i koji u dijaspori bez ikakvih problema sarađuju sa svim drugim mladim ljudima iz regiona koji su, takođe, otišli i tamo pronašli ljubav i prijateljstva”, konstatuje Milovanović.
Pajović ističe da jedan dio problematike vojnog roka na ovim prostorima predstavljaju i 90-te godine, kao svježe i traumatično sjećanje populacije koja je to preživjela.
“Istorijski gledano, to je prvi rat nakon Drugog svjetskog rata na tlu Evrope i prvi genocid nakon Drugog svjetskog rata na području Evrope. To odjekuje kao jedna generacijska, a rekao bih i transgeneracijska trauma u svima nama”, ocjenjuje on.
Govoreći o konceptu nacija u vojsci i konceptu država nacija Pajović smatra da su podjednako besmisleni, pa skoro kao i ratovi.
“Ako uzmemo kontekst vojske, mnogo više zajedničkog taj vojnik pješadinac ima sa drugim vojnikom pješadincem iz suprotne vojske nego sa svojim generalom. Siguran sam da su sličniju litaraturu čitali, sličniju muziku slušali, sličnije životne događaje imali nego neko ko je potpuno druga klasa i obrazovno i ekonomski”, zaključio je Pajović.
Krstić smatra da u Srbiji još od kraja rata 90-ih postoji ta neka opšta militarizacija društva, u kojoj se, kroz mitologizaciju rata 90ih, ali i onih prethodnih ratova, poput Prvog svjetskog rata i Balkanskih ratova, promoviše rat kao dio identitetskog pitanja.
“Ovo je naročito primjenljivo za ideju Velike Srbije koja, na žalost, ne jenjava još uvijek. S tim u vezi i stavovi mladih su dosta slični tome. Krovna organizacija mladih Srbije (KOMS) radila je, prije nekoliko godina, istraživanje vezane za potrebe mladih u Srbiji i došli su do podatka da je 44 odsto mladih u Srbiji za uvođenje obaveznog vojnog roka. S druge strane, od 2011. godine, kad je u Srbiji ukinut obavezan vojni rok pa do danas, mi imamo sistem u kojem volonterski može da se služi vojni rok, ali i činjenicu da nije bilo mnogo mladih ljudi koji su bili za to zainteresovani. Znači, postoji rezultati o stavovima ne korespondiraju sa stanjem na terenu”, naglašava Krstić.
Kad se govori o uvođenju obaveznog služenja vojnog roka, i za muškarce i za žene, Šimak smatra da se treba paziti da se ne uđe u nekakav diskurzivni teren, odnosno okvir da je to oblik rodne ravnopravnosti, gdje trebaju jednako biti zastupljeni i muškarci i žene.
“Često čujemo te argumente poput onog kako trebamo naučiti slagati krevete,a kroz koje se prestavljaju pozitivne strane vojnog roka, i šalje poruka da će na taj način i žene i muškarci naučiti biti odrasli ljudi. Mislim da tu trebamo stati i biti oprezni, jer u tom zagovaranju protiv uvođenja obaveznog služenja vojnog roka ne smijemo upasti u taj teren”, ističe Šimek.
Preporučeno
Diskusija je okupila mlade iz Crne Gore, Srbije, Hrvatske i Bosne i Hercegovine, koji su iskoristili tu priliku da čuju i daju različite argumente na ovu sve aktuelniju temu, a čiji se glas oko ovog ne čuje dovoljno u javnosti.
Video