Sramna je reakcija države na masakr na Cetinju. Dvije godine nakon strašnog zločina kada je Vuk Borilović ubio deset osoba, još stravičniji zločin se desio kada je Aco Martinović u svom ubilačkom pohodu pola sata po gradu sijao smrt ubivši 12 osoba.

Za to vrijeme na Cetinju je bilo svega devet policajaca, od čega jedan inspektor, jedan dežurni službenik i tri patrole. Da ne bude zabune tri patrole na Cetinju su prije svega saobraćajne patrole, a ne policajci koji su posebno obučeni da se obračunaju sa pomahnitalim ubicom.

Situacija od prije dvije godine se opet ponavlja, nedovoljan broj obučenih policajca koji su trebali da zaštite građana, uz mali broj onih koji nijesu bili u stanju to da urade.

Martinović se neopaženo kretao pola sata kroz grad, sijući smrt na pet lokacija i to na par stotina metara od lokacije gdje su se novinarima obraćali ljudi iz vrha policije.

Izjave pojedinih političara, ukoliko su tačne, da se Martinović u jednom trenutku umješao u masu inspektora pokazuju kolika je konfuzija vladala u redovima policije za vrijeme trajanja masakra.

Povezani članci

Društvo

GODINA NEPREBOLA: Kad tišina ubije istinu

Hronika

Hronika zločina na Cetinju

Politika

Šaranović namjerio da više od 60 policijskih službenika pošalje kući

Dan nakon što je Martinović pobio 12 osoba, vrh policije, direktor Lazar Šćepanović i ministar unutrašnih poslova Danilo Šaranović pravdali su se nedovoljnim brojem policajaca i lošim stanjem u bezbjednosnm sektoru, za koje krive prethodnu vlast.

Kao da građani boluju od kolektivne amnezije, pa ne znaju da upravo parlamentarna većina iz čijih redova dolazi ministar upravlja policijom protekle četiri godine, što je više nego dovoljno vremena da promjene stvari.

No, nijesu promjenili ništa, čak šta više stanje neuporedivo gore, o čemu svjedoče žrtve masovnih ubistava.

NI MAFIJAŠKI OBRAČUNI NA CETINJU NIJESU UTICALI NA POVEĆANJE BROJA POLICIJSKIH SLUŽBENIKA

Vrh bezbjednosnog sektora nijesu ponukale na povećanje broja policajaca ni mafijaške likvidacije usred dana, u kojima je protekle godine ubijeno šest osoba, od čega je u proteklih četiri i po mjeseca ubijeno čak pet osoba sa Cetinja, u nastavku obračuna između škaljarskog i kavačkog kriminalnog klana.

Na Cetinju su 20. juna, u samom centru grada, na svega 100 metara od osnovne škole u stravičnoj eksploziji stradali Petar Kaluđerović i Dragan Roganović. Njihovi sugrađani i prijatelji Tanasije Taso Jovanović, Mihailo Borozan i slučajna prolaznica su povrijeđeni.

Napadač je na stablu postavio eksploziv koji je aktivirao u trenutku kada su se Kaluđerović, Roganović, Jovanović i Borozan našli kod tog drveta.

Prema evidencijama bezbjednosnih službi, oni su bili bliski škaljarskom kriminalnom klanu.

Nakon 15 dana od zločina policija je saopštila da tragaju za Nikolom Drecunom zbog sumnje da je ubio Kaluđerovića i Roganovića. Drecun je, prema evidenciji bezbjednosnih službi, član kavačke kriminalne grupe. Drecun još nije uhapšen.

Krajem septembra, u 15.25, ubijen je Cetinjanin Vasko Lješković. Likvidiran je iz snajperske puške, u svom dvorištu ispred porodične kuće u naselju Bogdanov kraj, na Cetinju.

Lješković je, prema evidenciji bezbjednosnih službi, bio visoko pozicionirani član škaljarske kriminalne grupe. Na Lješkovića je egzekutor pucao sa obližnjeg brda kada je ovaj izašao u dvorište kuće, koje je ograđenom visokim betonskim zidom.

No, ni surove likvidacije između kriminalnih klanova za vrh bezbjednosnog sektora nijesu dovoljne da se građanima obezjedi sigurnost, povećanim prisustvom policije.

A i ova ubistva policija uprkos hvaljenju rezultatima policija nije uspjela da riješi već ima samo indicije ko može biti počinitelj.

KRVAVCA ŠARANOVIĆA I OSTALE IMA KO DA ČUVA- ZA ZAŠTITU GRAĐANA NEMA DOVOLJNO POLICIJSKIH SLUŽBENIKA

Ministar zbog ovakvog crnog bilansa ne pomišlja na ostavku, čak šta više vrijeđaju ga takva pitanja novinara, dok mirne duše govori građanima da sad mogu da se vrate normalnom životu i to u trenutku dok je Martinović još uvijek sijao smrt po Cetinju.

Na propuste prethodnog vrha policije u toj tragediji, upravo je ukazivao Šaranović. I to u javnim nastupima sa svojim prethodnikom Filipom Adžićem – ističući da su nevini građani stradali dok je on bio na poziciji ministra unutrašnjih poslova.

Dakle, Šaranović je zahtijevao odgovornost Adžića za krvavi pir koji se na Cetinju desio za njegova mandata – ali je za njega situacija danas drugačija. Pitanjem o eventualnoj ostavci, kao moralnom činu, smatra da mu se crta meta, a krvavi pir je – „situacioni događaj“. Fotelja, dok je sjedio u njoj Adžić, bila je, po njegovom nahođenju, vrijedna 10 života – a danas je vrjednija od njih 12.

On može da se vrati normalnom životu, jer je on jedna od štićenih ličnosti i nije jedini koji uživa zaštitu, dok građane očigledno nema ko da čuva, pa trebaju da se čuvaju sami od pomahnitalih ubica, koje država nije na vrijeme sankcionisala.

Policije da štiti građane fali, dok za zaštitu funkcionera vlasti službenika ne fali. Tako se i dalje ne zna zašto policijsku zaštitu uživa šef kabineta premijera Branko Kravavac. O tome policija ćuti već pola godine i ignoriše pitanja Standarda.

Zašto i po kom osnovu Krvavac uživa usluge obezbjeđenja dok građani moraju sami da se čuvaju u nedostatku dovoljnog broja policajaca.

To dovodi do sljededećih pitanja:

• Zašto fali toliko policijskih službenika i zašto je toliko službenika na različitim nivoima otišlo u penziju u poslednje četiri godine policijskih službenika?

• Zašto ministar stalno insistira na odlasku policajaca u penziju pod povoljnim uslovima i to se u posljednjih četiri godine stalno propisuje u svim izmjenama i dopunama Zakona o unutrašnjim poslovima i na taj način stvaraju uslovi za nekontrolisan odliv iskusnih,obučenih kadrova..a taj proces ne prati planski i sistemski proces zapošljavanja i stručne obuke i usavršavanja novih i mladih kadrova ? Da li se to radi namjerno ?

• Zašto tri generacije diplomiranih akademaca sa pa iz Danilovgrada ne počinje da radi i koji je period potreban da počnu da rade, stiču iskustva i budu samostalni u svom poslu?

• Zašto nedostaju osnovna materijalno tehnička sredstva i uslovi za rad..šta je sa javnim nabavkama,renderima i budžetom za te namjene..?

• Da li zbog svega toga i zbog čega sve policije nema na terenu ? zašto policija ne vrši svoju osnovnu ulogu i funkciju u cilju zaštite lične i imovinske sigurnosti građana a to je preventivna funkcija koja podrazumijeva terenski  i operativni rad,detaljne analize i bezbjednosne procjene u kom pravcu treba usmjeravati službu i vršiti ciljane kontrole i preduzimati dr mjere i radnje shodno policijskim ovlašćenjima prije nastupanja posledice. 

• Da li se sistemski podjednako istražuju sva devijantna, društveno negativna i protivzakonita ponašanja u svim oblastima, kako organizovanog kriminala, tako i opšteg kriminala, kriminala sa elementima nasilja u porodici, školi,na ulici i drugom javnom prostoru..?

• Ko treba da zaštiti građane od nasilja i spriječi tragične ishode,ko treba da obezvrijedi opštu sigurnost i ako to ne može ko treba da snosi odgovornost i što najviši predstavnici vlasti treba da preduzmu i kratkoročno i dugoročno da se nauče lekcije i obezbijede javni red i mir, sigurnost građana i njihove imovine..?

ZA MINISTRA MASOVNO UBISTVO JE SITUACIONI DOGAĐAJ

Izjava ministra Šaranovića od prije dvije noći da je masovno ubistvo bio situacioni događaj ,odnosno situaciono ubistvo, pokazatelj je neznanja, i zapravo izgovor zbog nedostatka odgovornosti.

Pojašanjenja radi situaciono ubistvo je ubistvo na mah, ubistvo iz nehata,ubistvo u samoodbrani kad se izvršilac u kratkom vremenskom okviru u konkretnoj situaciji, maši za oružje ili oruđe i počini krvni delikt.

Onog trenutka kad je posle svađe ubica Martinović izašao iz kafane ta situacija više ne postoji već plan, namjera i direktan umišljaj da ode po oružje u ilegalnom posjedu koje je skrivao i da kao neko ko je već procesuiran i kažnjavan zbog oružja u ilegalnom posjedu, odnosno kao specijalni povratnik izvši masovno ubistvo.